üşüme
krizi tutuyor parmak uçlarımdan
boynuma sarılıyor,
kırk yıllık dost gibi.
bu üşüme krizi,
soluğumdan öpüyor beni.
kendisi,
üzerime titreyen bir sevgili gibi.
ve yalnızlık,
kan değeri aynı olan iki insandan birinin
daha çok üşümesi miydi?
hem sevgilim, hem dostum oluyor.
artık, ben oluyor, benden oluyor.
ben, üşüyen biri oluyorum.
üşümek farklı değil artık.
ısınmaya gücüm yok.
ısıtacak kimse yok.
kimse yok.
çenem titriyor korkakça
halime gülüyorum.
bu sefer gülme krizi misafir oluyor ,
boğazımda düğümlenen kelimelerin odasına
gülme krizinden sarsılıyor vücudum
hıçkıra hıçkıra kahkaha atıyorum.
gözlerimden yaş akıyor.
gülüşüm durulurken,
düşünceler aklıma dolanıyor.
öyle yalnızım ki,
aylar sonra
yüzümü güldüren kişi
yine benim.
yaşlarım yineleniyor
hıçkırıklar şekil değiştiriyor boğazımda
bir darbe yapılıyor hislerime,
bu sefer de ağlama krizi çatıyor,
başım ağrıyor,
ateşim çıkıyor ağlamaktan.
ah...
üşümelerim de terk etti beni
ağlamalarım da bitiyor.
titremelerim.
bu sefer parmak uçlarıma bir meltem kıvrılır gibi
oluyor,
hissedemiyorum
birileri konuşuyor, duyamıyorum
duyularım da terk etti.
kan değeri aynı olan iki kişiden birinin
daha çok üşümesiydi yalnızlık.
krizlerin vücuda açtığı bir savaş,
öpülmenin bir ihtiyaç olduğunu hissetmek...
kendi uzayında yok oluşunun farkında olamamaktı.
yalnızdım.
