uzayda yapılan darbeler kümesiydi sonumuz

üşüme krizi tutuyor parmak uçlarımdan 

boynuma sarılıyor, 

kırk yıllık dost gibi. 

bu üşüme krizi, 

soluğumdan öpüyor beni. 

kendisi, 

üzerime titreyen bir sevgili gibi. 

ve yalnızlık, 

kan değeri aynı olan iki insandan birinin 

daha çok üşümesi miydi? 

hem sevgilim, hem dostum oluyor. 

artık, ben oluyor, benden oluyor. 

ben, üşüyen biri oluyorum. 

üşümek farklı değil artık. 

ısınmaya gücüm yok. 

ısıtacak kimse yok. 

kimse yok. 

çenem titriyor korkakça 

halime gülüyorum. 

bu sefer gülme krizi misafir oluyor , 

boğazımda düğümlenen kelimelerin odasına 

gülme krizinden sarsılıyor vücudum 

hıçkıra hıçkıra kahkaha atıyorum. 

gözlerimden yaş akıyor. 

gülüşüm durulurken, 

düşünceler aklıma dolanıyor. 

öyle yalnızım ki, 

aylar sonra 

yüzümü güldüren kişi 

yine benim. 

yaşlarım yineleniyor 

hıçkırıklar şekil değiştiriyor boğazımda 

bir darbe yapılıyor hislerime, 

bu sefer de ağlama krizi çatıyor, 

başım ağrıyor, 

ateşim çıkıyor ağlamaktan. 

ah... 

üşümelerim de terk etti beni 

ağlamalarım da bitiyor. 

titremelerim. 

bu sefer parmak uçlarıma bir meltem kıvrılır gibi oluyor, 

hissedemiyorum 

birileri konuşuyor, duyamıyorum 

duyularım da terk etti. 

kan değeri aynı olan iki kişiden birinin 

daha çok üşümesiydi yalnızlık. 

krizlerin vücuda açtığı bir savaş, 

öpülmenin bir ihtiyaç olduğunu hissetmek... 

kendi uzayında yok oluşunun farkında olamamaktı. 

yalnızdım.