bozulmuş bir evren giyinen birine şiir

Çarpık kentleşmenin merkeziydi zihni

Kirpiğinin düştüğü yerde sel olurdu

Kapattığında gözlerini

Göz kapakları yanardı,

Yanardağın zirvesinden lavlara bakar gibi.

Çarpık kentleşmenin merkeziydi zihni,

Asla doğru zamanda

Doğru şeyi düşünmezdi

Olur olmadık zamanda ağrırdı başı

Olur olmadık zamanda düşlerdi kafasını

                                      bedeninden ayrı.

Erozyonun coğrafyası , dudaklarıydı,

kurak ve ilgiye muhtaç olan.

Ve boynundan koynuna 

     teğet geçen hayat

Kesişirdi canıyla cansızlığına...

Kıyametin haritasında geçerdi

Kırışıklık çizgileri

Çarpık kentlerin gölgesinde

kalan gülümsemesi

Mani olurdu bazen

         cansızlığının topraklarına geçmesine

                                                misafirlerin.

Canını avuç içlerinde taşırdı

İsterse yıldızlara erişirdi parmak uçları

Tırnakları bilenirdi

Geçirse tırnaklarını

Doğa ana çığlık atardı.

Depremler kol gezerdi

     Yeryüzü olan bu bedenin her yerinde

Tsunami olurdu 

               boğulurdu benliğinde

Çığ olurdu

       ezilirdi altında düşüncelerinin

Fırtına olurdu

Heyelan olurdu

Felaket olurdu

Felaket olurdu kendine.

Geceyi kasıklarında

Güneşi bakışlarında saklardı.

Gözlerinin akı kızarırdı.

Kapattığında gözlerini,

Göz kapakları yanardı cayır cayır

Beslediğinden göz bebeklerinde,   

                                  cehennemi

Düzensiz düzenini yık.

Çıkar artık bedeninden

Giyindiğin bu bozulmuş evreni.

Sabahattin Ali'ye selam olsun!

Seviyorum seni.