Kız sustu.O, hep susardı zaten.Suskunluğunu bölmeden, tekrar sustu.Susana kadar sustu.Hıncını çıkarana kadar..
Kulaklarının içinden geçip, tüm bedeninin irkilmesini sağlayan müzik bitince de sustu. Susup uyudu,susup içti,susup ağladı, susup yazdı.
O hep yazardı zaten. Yine yazdı. Çaresizliğini yazdı.İçinde yeşeren son umutları ezip, meze yaptı ve yazdı.Göz yaşlarını silerek, suskunluğunu bozmadan yazdı.
Telefon çaldı, kapı kırıldı, bilet yandı, son nefesini verdi belki de. Ama umurunda değildi.Çünkü susmuştu bir kere.
Yazarken hatırladı. Kendisi gülümsüyordu. O gülümsüyordu. Gülümsüyorlardı. Bunu da yazdı. Konuşmayacaktı; bu yüzden yazdı.Kek yiyorlardı, geziyorlardı, kitap hakkında konuşuyorlardı, sinemaya gidiyorlar, piknik yapıyorlar, kavga ediyorlar, bağırıp çağırıyorlar, iki gün kavgalı gezip yine birbirlerini buluyor ve sarılıyorlardı.Bunları da yazdı.Kız durmadan hatırlıyordu.Durmadan ağlıyor ve durmadan yazıyordu.
Tekrar sustu. Hiç konuşmamıştı zaten.Olsun,yine sustu. Kalemi elinden bıraktı, cama çıktı. Nefes aldı. Akan rimelleri yüzünü boyamıştı. Önemsemedi. Oysa ne umutlarla sürmüştü kirpiklerine. O farkedip beğenecekti. Fark etmedi. Oysa, kız onun saçlarını bugün farklı tarafa yatırdığını bile fark etmişti. Gözlerini kaçırdığını da. Kız bunların olacağını da fark etmişti.Zavallı kız yine ağladı. Hıçkıra hıçkıra, susarak. Olduğu yerde çöktü. Hasta olacaktı. O, önceleri hasta olmasına dayanamazdı. Lanet olsun diye düşündü. Bak, yine hatırlamıştı onu.
Onu kullandığını fark etti. Sustu ve yazdı. Bir kez saha yazdı. Bir kez daha... Müzik kim bilir kaçıncı defa başa sarmıştı. Önemsemedi. Artık hiç bir şeyi önemsemeyecek kimseye de kanmayacaktı.
Çünkü kız çok kanmıştı bu oğlana. Seni seviyorum dedi; kandı. Biz hiç ayrılmayacağız dedi; kandı.Gözlerine baktı sadece; yine kandı.O, hep kanardı zaten, bunu fark etti. Yine yazdı. Yine ağladı. Yine sustu.
Evet o susmuştu.Susuyordu.Susacaktı da. Yeniden konuşmaya cesaret edene kadar susmaya devam etti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder