Uzun zaman önce sevdiğim bir kız ve onun gözleri vardı. Gözleri vardı diyince çok saçma geliyor kulağa. Ama o gözler kimsede yoktu. Bir çift kahve çekirdeği gibi göz. Her duygusunu büyük harflerle gösterirdi gözleri. Sinirlenince ateş alır, şaşırınca büyür, korkunca; bakarsanız içiniz titrerdi.En çok mutluyken görmeyi severdim gözlerini, ışıl ışıl en masum haliyle. Dudaklarından saçma sapan kelimeler dökülür, ellerini nereye nasıl koyacağını bilmez; bazen saçlarıyla oynayıp bazen bacaklarlarına koyardı.
Elmacık kemikleri çok çıkık değildi, ama gülümsediğinde yusyuvarlak toplanırdı yanakları, en güzel haliyle bakardı gözleri.
Gözlerini görmeye korktuğum tek an onu ağlattığım andı. Daha önce ağladığını bir kez görmüştüm, duygusal bir film eşliğinde burnunu çekerek, hıçkırarak...
Onu ağlattığımdaeşi benzeri olmayan bir acı hissetmiştim. O kahverengi küçük gözleri kızarmış, dolmuş biraz nefret biraz sevgiyle çaresizlikle bakıyordu. Her baktığımda içimi ısıtan gözleri şimdi canımı yakıyordu.
Sesi titrek, omuzları düşük, saçları dağınıktı. Çatık kaşları suçlu hissettiriyordu ve ben ilk defa bu kadar suçluydum.
Gözleri vardı, her şeyden çok sevdiğim, kısa kirpiklerine iç geçirdiğim, makyajını kıskandığım, bakmaya kıyamadığım gözleri...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder