Bana mesaj atmasına bu kadar sevinmemin nedeni, uzun zamandır konuşmamamız gibi sıradan sebepler değil. Biz konuşuruz. Hem de çok. Müsait olduğumuz her saniye. O daima müsaittir. Benim derslerim, erken gelen uykum, uzun süren sofra toplama mesailerim var.
                Acemice fakat duygu yüklü bir şekilde yapıyor. Cümlesine başlayıp sonunun farklı konularla ilgili bitişler yaptığı kelimelerini yazmadım bile. Ne çocuksu, ne değerli bir heyecan...
               O bana gece gece mesaj atıyor ve cevap beklemeden hatta uyuyakaldığımı bildiği halde yapıyor bunu.
              Sabah kalktığımda güzelcene de yanıt, tepki bekliyor.
              Beklemesi tabii ki normal. Bu, en doğal hakkı.
              Ben böyle zamanlarda vicdan azabı çekiyor, çektikçe küçülüyor, küçüldükçe kayboluyorum.
              Ben seni hak edecek ne yaptım?